Kısaca rabıta, muhabbet (sevgi) ve hürmetle (saygılı olarak) kalbi bağlamaktan ibarettir.

Rabıtanın özü: mürşidi düşünerek ve şahsını hayal ederek ondan bir şey istemek değildir. Çünkü her şeyi yaratan ve yapan hakiki müesser Allah’ u tealadır.

Rabıtada Allah’ ın mürşide ihsan edipte şahsında beliren faziletleri düşünmektir. Bu düşünmenin nasıl bir fayda temin ettiğini biraz sonraki rabıtanın tesiri bölümünde anlaşılacaktır.

Mürşit yerine neden Allah’u tealayı düşünmüyoruz? Diye bir sual akla gelecek. Deriz ki;

Resulullah s.a.v. bu hususta şöyle buyurmuştur. “ Allah’u tealanın zatını tefekkür etmeyiniz. O’ nun nimet ve yaratıklarını düşününüz. Çünkü siz Allah’ ın zatını düşünmeye güç yetiremezsiniz.”

Allah’u teala da (Ali imran 5) mealen; “ Bu gerçek akıl sahibi kullar, ayakta, otururken, yanları üzere yatarken (her harukalde) Allah’ı zikrederler. Göklerin ve yerin yaratılışını tefekkür ederler.”

Tefsir-i Kebir (Fahreddin-i Razi) de bu ayet için; “Allah’ u teala kendini zikretmeye teşvik etti. Fakat iş tefekküre gelince, zatı hakkında düşünmeye teşvik ve davet etmedi. Aksine yerlerin ve göklerin tefekkür edilmesine teşvik etti.”

Resulullah s.a.v. efendimizin; “ Mahlukatı tefekkür ediniz.Halık’ ı tefekkür etmeyiniz.” Sözü de aynı mana ve konudadır.


KUR’AN VE HADİSTE RABITANIN DELİLLERİ;

Kur’an-ı Kerimde; “ Ey iman edenler! Allah’ tan korkun ve sadıklarla beraber olun.” Buyruldu. Sadıklarla beraber olmayı alimler ikiye ayırmışlardır.

1- Cismani beraberlik; Sadıkların meclisine devam ederek onlardan ilim ve fazilet tahsil etmektir.

2- Ruhani beraberlik; Sadıkların gıyabında, onların suret ve siretlerini hayalde tutmak, fikren ve ruhen onlar ile beraber olmak, onları düşünmek ve güzel halleri ile hallenmektir.